Izar Alonso, wiskundige: “De snaartheorie kan nooit experimenteel worden aangetoond.”

Toen ze nog maar net op de basisschool zat, ontdekte Izar Alonso (Madrid, Spanje, 29 jaar) haar liefde voor wiskunde . "Ik begon mee te doen aan wedstrijden en buitenschoolse activiteiten. Ik vond het leuk omdat het heel anders was dan wat we op school zagen", herinnert deze jonge vrouw uit New Jersey (Verenigde Staten), een plek die sinds 2023 haar thuis is. Het is vakantie en een paar uur lang gaat haar tempo omlaag. Over een paar dagen keert ze echter terug naar haar kantoor aan de Rutgers University, waar ze lesgeeft aan meer dan 80 leerlingen van verschillende leeftijden. Daar, te midden van schoolborden, formules en vragen, blijft ze die passie delen, wat zich in de loop der tijd heeft vertaald in een briljant academisch pad dat haar verbonden houdt met de fascinerende wereld van de getallen.

Alonso studeerde wiskunde en natuurkunde aan de Complutense Universiteit van Madrid en voltooide slechts een jaar later al een master in de zuivere wiskunde aan de Universiteit van Cambridge (Verenigd Koninkrijk). Haar volgende stap bracht haar naar de Universiteit van Oxford, waar ze promoveerde in de wiskunde en haar profiel als onderzoeker consolideerde. Haar werk beweegt zich in de meer abstracte gebieden van een discipline die, zo beweert ze, "een grote mate van creativiteit en schoonheid" heeft. Dit perspectief heeft haar erkenning opgeleverd als een van de zes winnaars van de Vicent Caselles-prijs , uitgereikt door de Koninklijke Spaanse Wiskundevereniging en de BBVA Foundation, voor haar belangrijke bijdragen in de beginjaren van haar carrière.

"Ik voelde me afgesloten van de Spaanse wiskundegemeenschap, maar dit heeft me weer verbonden", zegt ze. Ze verwacht nog een jaar als universitair docent aan Hill te blijven, wetende dat dit slechts een deel van haar reis is. In de academische wereld is het gebruikelijk om van de ene naar de andere plek te verhuizen. "Ik ben jong en wil graag naar een nieuwe plek", stelt ze vol overtuiging.

Vraag: Je hebt een uitgebreid cv en een opmerkelijke internationale carrière voor je leeftijd. Was de steun die je thuis kreeg essentieel toen je een kind was?

Antwoord: Ja, natuurlijk. Het was via mijn ouders dat ze mijn talenten opmerkten en me inschreven voor verschillende activiteiten. De eerste waaraan ik meedeed, was de Lente Wiskundewedstrijd van de Gemeenschap van Madrid. Later volgde ik lessen voor gevorderden. Ik vind deze initiatieven erg positief, omdat de eerste fase op scholen plaatsvindt en het een goede manier is om kinderen met talenten te identificeren zonder dat ze via hun ouders hoeven te gaan.

Ik had geluk, maar dat geldt niet voor iedereen. De inzet van scholen is essentieel om mensen met wiskundig talent te identificeren.

V: En wat was het verschil tussen de gevorderdenlessen en wat je in de klas leerde?

A. Het meest intuïtieve voorbeeld dat ik kan geven, is dat er geen nadruk lag op rekenen. Er was veel meer creativiteit; het was alsof je constant een puzzel oploste, alsof je geometrische vormen construeerde. Het voelde niet als problemen.

P. Na verloop van tijd leidde dat ertoe dat je een dubbele graad in wiskunde en natuurkunde ging studeren...

A. Ik wist dat ik wiskunde wilde studeren, maar uiteindelijk besloot ik op de middelbare school natuurkunde te studeren, omdat er een programma aan de Complutense Universiteit was, dat behoorlijk academisch intensief is. In Spanje is het alsof je twee studies tegelijk volgt.

Soms was het fijn om de connecties tussen ons te zien. Omdat het een kleine groep was, gaven de leraren ons lessen voor gevorderden, maar ik moest er wel hard voor werken.

V. En nu u zuivere wiskunde studeert, hoe zou u dat definiëren?

A. Het is een vorm van wiskunde die we bestuderen omwille van de wiskunde zelf, niet omdat we op zoek zijn naar directe praktische toepassingen. Toegepaste wiskunde daarentegen is gebaseerd op een specifieke behoefte. Iemand kan bijvoorbeeld een algoritme nodig hebben om een ​​specifiek probleem op te lossen, of proberen een vergelijking op te lossen die gebruikt wordt in de techniek of een ander praktisch gebied.

In de zuivere wiskunde werken we niet met een vaste set hulpmiddelen of een specifiek raamwerk; we vertrekken vanuit definities en concepten. Van daaruit proberen we stellingen te bewijzen en aan te tonen dat bepaalde concepten equivalent zijn. Soms vindt deze zuivere wiskunde toepassingen in andere zuivere gebieden, zoals meetkunde, topologie of algebra.

V. Uw onderzoeksgebied is ook gebaseerd op geometrie, theoretische natuurkunde en snaartheorie [een theoretisch kader dat stelt dat de fundamentele eenheid van materie niet deeltjes zijn, maar eendimensionale filamenten, snaren genaamd]. Kunt u ons daar wat meer over vertellen?

A. Ik werk in de differentiaalmeetkunde, met theoretische natuurkunde erachter. Snaartheorie heeft een zeer brede wiskundige basis die ernaar streeft het universum te begrijpen, maar dit alles gebeurt met modellen met zeer complexe geometrische structuren. Ik bestudeer bepaalde hoogdimensionale ruimten.

V. Hoe zit dat?

A: Ik heb veel onderzoek gedaan naar de zevende dimensie, waar G2-structuren voorkomen, die unieke eigenschappen hebben. Mijn doel is om deze structuren beter te begrijpen, duidelijke voorbeelden te creëren en vergelijkingen op te lossen om meer geometrische structuren te hebben om mee te werken. Snaarfysica is immers een theoretisch model dat nooit experimenteel kan worden aangetoond.

V. Hoe pas je al deze kennis toe in je lessen? Wat zeggen je studenten?

A. Ik ben universitair docent, maar het is een postdoctorale functie, en momenteel geef ik drie cursussen per jaar. Ik heb studenten van verschillende leeftijden, omdat het een openbare universiteit is met een diverse groep studenten. Het was een leerzame ervaring, omdat de studenten tijdens de cursus Lineaire Optimalisatie gemotiveerd waren. De cursus is gericht op studenten informatica, werktuigbouwkunde en elektrotechniek.

Soms is het best heftig, omdat ik meerdere e-mails met vragen krijg, of soms bellen ze gewoon om te vertellen dat ze ziek zijn. Je moet veel tijd besteden aan lesgeven, schrijven en tentamens nakijken. Het is een grote verantwoordelijkheid.

V. U gaf ook les aan de Universiteit van Oxford. Wat zijn de belangrijkste verschillen?

A. De groepen waren klein, twee of drie personen. Het is een heel goed systeem dat ook aan de Universiteit van Cambridge wordt gebruikt. Het helpt studenten enorm omdat je stap voor stap te werk kunt gaan, maar het vereist wel veel middelen.

Dit zou in Spanje ondenkbaar zijn, omdat er een beperkt aantal vaste docenten is en er weinig geld is. Vanuit pedagogisch oogpunt is het een uitstekend systeem.

V. Hebt u het lesgeven de afgelopen jaren met plezier gedaan?

A. Het geeft veel voldoening als het gezicht van een leerling oplicht en zegt: "Nu snap ik het, heel erg bedankt." Tijdens de laatste les die ik gaf, kreeg ik verschillende bedankjes van leerlingen die veel hadden geleerd en mijn manier van lesgeven waardeerden. Het is een manier om een ​​directe impact op mensen te zien.

V. En met betrekking tot de beperkingen in het lesgeven die u noemde, waar denkt u dat er de meeste glazen plafonds zijn?

A. Het is transversaal. De wiskundige gemeenschap is immers internationaal en ik heb binnen meerdere landen moeten verhuizen, deels omdat we gedwongen zijn te verhuizen voor kortetermijncontracten. Dan kun je niet op dezelfde plek blijven. Ik heb vergelijkbare kenmerken waargenomen in de genderkloof.

V. Hebt u ooit te maken gehad met discriminatie omdat u een vrouw bent?

A. De genderkloof is voelbaar, maar in de meeste gevallen is die indirecter, omdat in de wiskunde het aantal vrouwen erg klein zal zijn, en dat zal altijd zo blijven. Er is een gevoel van onthechting.

De klassen kunnen vijandig zijn en er kunnen ongepaste opmerkingen ontstaan ​​die niet gemaakt zouden worden als er meer genderbalans was. Ik heb geen problemen gehad met het lesgeven aan een grote klas, maar op een gegeven moment sprak een student me op een minder professionele manier aan. Ik heb het gevoel dat als ik een 60-jarige man was, hij me niet zo had aangesproken.

V. Denkt u dat het cruciaal is om de participatie van meisjes, adolescenten en vrouwen in deze ruimtes te vergroten?

A. Het zou nuttig zijn, maar ik denk dat het belangrijk is om te benadrukken dat deze situatie zich niet alleen voordoet bij jongeren, maar zich ook uitstrekt tot situaties zoals de mijne. Het is belangrijk om dit probleem op alle niveaus aan te pakken.

Ja, er kunnen verschillen zijn, afhankelijk van de wiskundeafdeling. Er kunnen meer vrouwen in de ene richting zijn, waardoor je je misschien meer op je gemak voelt. In een andere richting kan het echter wat vijandiger zijn, maar ik denk niet dat het een probleem is voor individuele landen, maar eerder een gemeenschapskwestie.